Φλάβιοι

Οικογένεια πληβείων της δημοκρατικής Ρώμης, αρχαιότατης προέλευσης, ίσως προρωμαϊκής. Πολυαριθμότατοι είναι οι κλάδοι της οικογένειας αυτής, σκορπισμένοι σε όλο το ρωμαϊκό έδαφος, ασφαλώς ύστερα από τις στρατιωτικές κατακτήσεις και την απελευθέρωση των δούλων, οι οποίοι έπαιρναν το όνομα του απελευθερωτή. Mέλη της υπήρχαν, εκτός από πολλές ιταλικές περιοχές, στην Ελλάδα, στην Ανατολή, στην Αίγυπτο και στη Νουμιδία. Κατά τις αρχές της χριστιανικής χρονολογίας το όνομα των Φ. ανήκε ήδη σε πολλά σπουδαία πρόσωπα της τάξης των ιππέων και των συγκλητικών και κατά τον 1o και 4o αι. μ.Χ. το έφεραν δύο φορές δυναστείες Ρωμαίων αυτοκρατόρων. Οι Φ., που ανέβηκαν στον αυτοκρατορικό θρόνο τον 1o αι. μ.Χ. με τον Βεσπασιανό, τον Τίτο και τον Δομιτιανό (69-96), προέρχονταν από έναν ετρουσκικό κορμό του Ριέτι και κατάγονταν από τον Τίτο Φλάβιο Πετρώνιο, που πολέμησε στα Φάρσαλα με τον στρατό του Πομπηίου. Ο γιος του Τίτος Φλάβιος Σαβίνος, ο οποίος είχε αναλάβει την είσπραξη των λιμενικών φόρων της Ασίας, συσσώρευσε μεγάλα πλούτη, που χρησίμευσαν αργότερα στον Βεσπασιανό για να γίνει αυτοκράτορας. Αντίθετα, οι Φ. που ανέβηκαν στην ηγεσία της αυτοκρατορίας στις αρχές του 4ου αι. κατάγονταν ίσως από απελεύθερους, όπως αφήνει να εννοηθεί το διπλό αριστοκρατικό όνομα Φλάβιος Βαλέριος που είχαν. Πρώτος από τους Φ. αυτούς υπήρξε ο Κωνστάντιος ο Χλωρός (Μάρκος Φλάβιος Βαλέριος) και τελευταίος ο Ιουλιανός ο Παραβάτης (363), αλλά περιφημότερος όλων ήταν ο Μέγας Κωνσταντίνος. O ιδρυτής της δεύτερης δυναστείας των Φλαβίων, aυτοκράτορας Κωνστάντιος Χλωρός (Μουσείο του Καπιτωλίου, Ρώμη).